alt

"Tak to jest, latamy, latamy i wciąż się uczymy jak latać, wciąż jest coś nowego, nieschematycznego w powietrzu, każdego dnia nowa partia szachów na niebie
– dlatego kochamy to latanie!"


Zapraszamy na relację Krzysia Grzyba z Mistrzostw USA w Texasie, w których brał udział w sierpniu br.

 







Tegoroczna pogoda totalnie wybiła nam z głowy dłuższe przeloty w okolicach Chicago. Podstawy chmur po dwutygodniowych opadach deszczu nie przekraczały 1200m do 1450m (raz w porywie do 1650m).
Postanowiłem zrobić wszystko, aby jechać do Texasu na Mistrzostwa USA. Podjąłem tę decyzję przede wszystkim dlatego, żeby nadrobić zaległości w tegorocznym lataniu.
Odliczałem dni i godziny, aby w końcu zapakować skrzydło i ruszyć przed siebie. I jak na rok 2013 przystało, na dwa dni przed wyjazdem zostałem ofiarą grypy, która szalała u mnie w domu od 3 tygodni.
Możecie sobie wyobrazić, jaka piękną pogodę mieliśmy tutaj w lipcu… sama lekarka stwierdziła, że jeszcze takiego "grypowego" lata nie pamięta w swojej karierze. Oczywiście uzbrojony w antybiotyk i rożnego rodzaju spray-e do kichawy, wyruszyłem z lotnią na dachu w "ciepłe kraje".

Po niespełna 22 godzinach i przebyciu circa 2000km, dojechałem do Big Spring w Texasie. Następnego dnia odebrałem z lotniska w Midland (rodzime miasto Busha) mojego kierowce Johna Enrietti, który nie mógł się urwać wcześniej z pracy, by mi towarzyszyć w podróży i doleciał liniami lotniczymi z Chicago. Wpadliśmy po drodze na chwilę do muzeum wydobycia ropy w Texasie.
Wieczorem miasto Big Spring przywitało nas lotniarzy bardzo, ale to bardzo ciepło (jak na amerykańskie zwyczaje). Był przygotowany obiad, trunki, przemówienia, achy i ochy... Było bardzo miło, szczególnie gdy znowu spotykaliśmy się z pilotami po kilku latach.
Davis Straub z Belindą byli tego roku po raz pierwszy organizatorami tych zawodów – spisali się na szóstkę!
Mieliśmy 48 pilotów w obydwóch klasach (open & sport). Jedna motolotnia i 3 Dragonfly’e wystarczyły, aby dosyć szybko wszyscy znaleźli się każdego dnia w powietrzu.
Pogoda w tym tygodniu to upały od 38°C do 41°C z wędrująca "dry line" ze wschodu na zachód, lub z zachodu na wschód.
Co to takiego ta "dry line"? To przede wszystkim główny ból głowy trzech pilotów, którzy układali każdego dnia konkurencję - Larry Bunner (pogoda) , Zak Major-Zippi (konkurencja) i Jonny Durand (konkurencja).
"Dry Line" tworzy się na krawędzi dwóch mas powietrza. Jedna masa powietrza znad Zatoki Meksykańskiej o zwiększonej wilgotności, druga to masa suchego powietrza z Nowego Mexyku i Gór Skalistych. Na krawędzi tych dwóch mas powstaje konwergencja, która jest jednego dnia mocniejsza, a innego słabsza. Na obszarze konwergencji powstają silne noszenia aż do układów burzowych. Jeśli byliśmy po wschodniej stronie "dry Line", to dzień obfitował w Cumulusy ze zwiększoną wilgotnością i niższą podstawa chmur, jeśli po zachodniej - to termika prawie bezchmurna z wysokimi noszeniami, a jeśli ta linia była w naszych okolicach, to można było się spodziewać burzy wraz z czymś w rodzaju takiej małej burzy piaskowej (krótkotrwały lokalny wiatr ponad 20m/s).
Szkopuł każdego dnia polegał na tym, aby tak ustawić konkurencję, żeby uciec tym żywiołom. Jednego dnia nie udało się ominąć frontu i konkurencje przerwaliśmy (byłem w grupie 3 pilotów wraz z Robi Hamiltonem i Chrisem Zimermanem odpowiedzialnych za bezpieczeństwo). W czwartek i piątek udało się nam tak, że lecąc na trasie uciekaliśmy przed frontem i non stop oglądałem się za siebie, czy to "monstrum" nas dopadnie, czy nie. Po wylądowaniu na mecie szybkie składanie sprzętu, aby zdążyć przed ulewą.

W zasadzie pogoda nie rozpieszczała nas zbytnio. Były dni,  że np. po zrobieniu zegara leciałem bez jakiegokolwiek tyrpnięcia prawie do ziemi i później z wielkim trudem powróciłem pod podstawę, a były też dni, że leciało się pięknie "po meblach". Kilka dni było z maksymalnym noszeniem rzędu 2m/s, a był tez jeden dzień, gdzie w jednym kominie widziałem jak wariometr "zwariował" i pokazywał kilka okrążeń ponad 6 m/s! Taki piękny widok trwał stanowczo za krótko, bo podstawa chmury błyskawicznie mnie "dopadła", a następne kominy już nie były takie mocne. Ale wciąż radochy było co niemiara.
Konkurencje były zróżnicowane ze względu na warunki atmosferyczne jak i stopień "rozgrzania" pilotów. W pierwszy dzień mieliśmy docel po trasie łamanej około 170km ze słabym tylno-bocznym wiatrem, w drugi dzień (jak to stwierdził Jonny - "po pierwszodniowej rozgrzewce") lecieliśmy prawie 200km. Później trasy krótsze (120-150km), ale za to łamane z bocznym i czołowym wiatrem.
Nie zapomnę dnia, w którym po kilkugodzinnej harówce (circa 100km) z bocznym, a później ostatnie 40km z czołowym wiatrem, będąc na ostatniej prostej do mety i wykręcając ostatni komin z zapasem ponad 900m, wylądowałem 1km przed metą. Nie byłem sam. Davis padł 2km i Shipley padł też circa 2km przed. Co się stało? Tak czasami bywa, złapie się obszar duszącego powietrza i boli strasznie, jak się nie dolatuje do mety... James Stinnett był poniżej mnie w tym ostatnim kominie, kiedy odchodziłem znad niego do mety. Dokręcając ten komin obserwował nas, jak toniemy. Przesiedział kilka minut dłużej przy inwersji, a później spróbował to "oblecieć", odchodząc 1km w lewo (termika bezchmurna) – przyleciał do mety na wysokości około 400m. Tak to jest, latamy, latamy i wciąż się uczymy jak latać, wciąż jest coś nowego, nieschematycznego w powietrzu, każdego dnia nowa partia szachów na niebie – dlatego kochamy to latanie!

Jednym z ważniejszych elementów całej tej zabawy był kierowca, o którym wspomniałem wcześniej. John pomagał przy zwózce nam trzem: Larry Bunner, Greg Dinauer i mnie. Wszyscy w grupie lataliśmy z radiami i John zawsze był na trasie tuż za ostatnim pilotem (ponieważ w różnych czasach odchodziliśmy na trasę). W takich ekstremalnych temperaturach nie dużo potrzeba, żeby zrobić sobie krzywdę po wylądowaniu na pustkowiu, a nie na mecie. W takich sytuacjach John był w kilkanaście minut przy pilocie z zimnym i mokrym piwem, które mocno pomagało przeżyć nieznośny upal jak i "radość" niedolotu do mety. Nie muszę wam mówić, jak to samo piwo smakuje na mecie... Jednym słowem mieć dobrego kierowcę, który wie co robi, to wielki komfort psychiczny. Biedny John, przez pół tygodnia budziłem Go nad ranem nieznośnym kaszlem. Później już było coraz lepiej, bo wygrzewałem się co niemiara.

Jeśli chodzi o moje latanie, to tak po cichutku marzyłem o pierwszej dziesiątce, ale to po cichutku... Głównym planem było zmieścić się w pierwszej piętnastce. Udało się cichutkie marzenie spełnić, kończąc zawody na 7-mej pozycji (a 5-ty w USA), z czego jestem mocno zadowolony.
Na początku latałem stylem raczej konserwatywnym. W pierwszych dniach zawodów moim założeniem było przede wszystkim dolecenie do mety, nie ryzykując wcześniejszym padnięciem, a przy tym oczywiście muszę dobrze się bawić. Później zacząłem latać trochę bardziej ofensywniej z dodatkowym 10-cio kilogramowym balastem. Przez cały tydzień wylatałem ponad 30 godzin. Tak się akurat składało, że codziennie startowałem jako 5,8 lub 7-my przy prawie pięćdziesięciu (open, sport) pilotach w kolejce, więc znajdowałem się w powietrzu grubo ponad godzinę przed otwarciem pierwszej bramki startowej.
Nie zawsze nosiło tak, jak by można było sobie wymarzyć, więc spędzenie tego czasu nad startem w ciasnocie nie należało do przyjemności. Trzeba było mocno się napracować, żeby nie paść z powrotem na lotnisku. Odchodząc na trasę, czułem już jakieś tam zmęczenie. Uwierzcie mi, że po zawodach po powrocie do domu, regenerowałem się przez 3 doby (oczywiście chodząc w międzyczasie do pracy).
Pamiętam, że przed ostatnim dniem nie mogłem za bardzo znaleźć sobie pozycji na łóżku, aby moje ręce mogły swobodnie wypoczywać. Tak, to była ciężka harówka, byłem po prostu wykończony.

Zawody wygrał Atilla Bertok. Przyjechał z Australii (emigrant z Węgier) kilka tygodni wcześniej, prosto do Zapaty, aby pobić rekord zeszłoroczny, ale nic z tego nie wyszło, bo pogoda nie dopisywała. Były 4 dni lotne, ale padał za każdym razem po kilku kilometrach od lotniska na polach naftowych z 3 metrowymi płotami. Jak mi opowiadał całe historie z problemami przedostania się z tych pól do samochodu, który czekał na niego za trzema bramami – i to wszystko przy 40–sto stopniowych upałach, mój zapał podróży do Zapaty troszeczkę mi przeszedł.
Atila wygral Pre-Worlds w 2006 w Big Spring, a rok później został Mistrzem Świata (2007) w Big Spring. Tego roku w końcówce zawodów pokonał Zipiego, wiec został okrzyknięty "Big Spring King", natomiast Zipi został Mistrzem USA na rok 2013.

Wyniki zawodów:
soaringspot.com/usn2013/results/flex/total/day7.html

A zdjęcia są tutaj (nie za wiele, bo John Enrietti jest raczej początkującym amatorem fotografem):
picasaweb.google.com/HGChicago/2013USNat...U6QE&feat=directlink


PS. Jak widzicie, jestem już wypoczęty (bo w końcu napisałem o tych zawodach), więc jutro (wrzesień 2013 - przyp.red.) lecę do Phoenix w Arizonie, a później 40 mil na południe do Casa Grande na kolejne zawody. Z opowiadań wiem, że są to zawody bardzo techniczne, trzeba latać "kupą". bo samemu się podobno szybko pada. Nie lubię takiego stylu, ale trzeba wszystkiego spróbować. Zapowiadane temperatury w Casa Grande na ten tydzień to 40-42°C. Trzymajcie kciuki... i żeby piwa nie zabrakło!

Link do zawodów w Arizonie:
santacruzflatsrace.blogspot.com/



foto: John Enrietti


foto: John Enrietti


foto: John Enrietti


Zwycięzcy tegorocznych Mistrzostw USA. Od prawej 1 m-ce: Atilla Bertok, 2 m-ce: Zac Majors, 3 m-ce: James Stinnett.
foto: John Enrietti


Polak, Węgier - dwa bratanki, jak do lotni, tak do szklanki
foto: John Enrietti