Relacja z drugiego tasku jest już w artykule, w kolejnych dniach dorzucimy jeszcze filmiki.

(Foto by www.ppo.psp.org.pl)

 


(napisał bartek)

Bogatsi o doświadczenia z pierwszej konkurencji, postanowiliśmy w drugiej nie przegapić dogodnego momentu do startu. Do listy mocnych postanowień ja dodałem sobie jeszcze, że nie będę leciał dalej, nie nabrawszy maksymalnej wysokości. Niby komunał, ale w pierwszej konkurencji wykazałem się wyjątkowo małą cierpliwością i wyjątkowo dużym zaufaniem do następnego, hipotetycznego komina.    Nasz sprzęt już czekał gotowy przy rampie, gdy zaczął kropić deszcz…a później padać grad. Ciemna chmura zaparkowała poniżej szczytu Panarotty, ze zbocza której obserwowaliśmy poczynania paralotniowego ”przedskoczka”. Już wiedzieliśmy, że bez względu na decyzję co do rozłożenia konkurencji, będziemy dzisiaj latać. Mimo niewyraźnych min części zawodników, ogłoszono prowizoryczną konkurencję 45 km, później skróconą do 41 km. Lokalny meteorologiczny guru, służący wiedzą na każdych włoskich zawodach, uspokoił nieco towarzystwo informacją, że w ”naszej” dolinie w kierunku punktów zwrotnych nie ma potencjału na burze.    Szybko otwarto okno startowe i tym razem nie czekając za długo, wystartowaliśmy w kolejności: Romek, Michał i ja. Starty końcówki stawki paralotniowej zostały na krótko przytrzymane – dzięki temu mogliśmy bezpiecznie i szybko odejść od zbocza. Romek i Michał wlecieli od razu w noszenie i po długim łuku już byli nad startem, ja natomiast nie wybrałem tej samej trasy i musiałem (początkowo mozolnie) zdobywać wysokość trochę bardziej z przodu. Nie pozostawałem jednak zbytnio w tyle w zdobywaniu wysokości, gdyż chmura cały czas mocno ciągnęła.     Na tyle mocno, że jeden z glajciarzy – (najprawdopodobniej wyprowadzając skrzydło ze spirali podczas ucieczki z chmury) musiał rzucić zapas i jak gdyby nigdy nic, przeleciał sobie w dół obok mnie.

(Foto by www.ppo.psp.org.pl)

(Foto by www.ppo.psp.org.pl)

Nie było to może aż tak blisko, ale zrobiło mi się niefajnie, jak sobie wyobraziłem ”lądującego” na moim skrzydle glajciarza. Jako lotniarz nie masz szans zobaczyć, czy ktoś nie pikuje w ciebie z góry. Nieszczęśnika odprowadziłem wzrokiem do momentu szczęśliwego przyziemienia, upewniłem się, że nawiązał kontakt z kierownictwem zawodów i dokręciłem podstawę.       Podstawę, ...a właściwie chyba trochę więcej, – bo na drodze pojawiła mi się spora porcja cukrowej waty, wjeżdżająca w moją chmurę od dołu. Ściągnąłem sterownicę i nie dałem się całkiem zabrać... zresztą podobnie jak Michał. Wymieniliśmy jeszcze przez radio kilka uwag na temat wyższości zupy mlecznej nad ogórkową i pomknęliśmy za Romkiem do 1 WP. Fajnie to widać na filmie (już wkrótce na ekranach Waszych monitorów. )    Po pierwszym punkcie zwrotnym postanowiłem polecieć na skróty do piękniej, choć nieco groźnie wyglądającej chmurki na końcu grani, w kierunku 2 WP. Już nie pamiętam teraz co pomyślałem: czy, że to ja poszedłem na łatwiznę i lecę na skróty, czy, że to Romek i Michał poszli na łatwiznę, wracając do początku grani, do pewnego komina. Szybko okazało się jednak, że wybrałem ten bardziej ”ambitny” wariant. Zanim doleciałem do tej pięknej chmury, spłukało mnie do poziomu latających po krzakach paralotniarzy... i musiałem grzecznie wrócić prawie 3 km, aby znaleźć komin na grani pod startem.    Tymczasem Michał i Romek byli już 5 km od 2 WP i walczyli o każdy centymetr wysokości. Po drodze do nich przeleciałem przez spory opad. Na tyle duży, że uderzająca o szybę mojego kasku woda nie pozwoliła mi zobaczyć czegokolwiek na wariometrze. Marzyłem o wycieraczkach. Ale pomyślałem sobie, że nie jest tak źle – na przeciwległy pas ruchu przecież nie zjadę.

   Później wydarzenia potoczyły się dość szybko: nadleciałem nisko nad walczących w parterze Romka i Michała i nie usłyszawszy nad zacienionym od jakiegoś czasu rejonem zbawiennego ”pik pik”, obleciałem zamek Telvana. Skierowałem się ku szczątkom słońca widocznym w dalszej, płn.-wsch. części góry. Szczerze mówiąc nawet nie zdawałem sobie sprawy, że ta krótka wycieczka da mi w tej konkurencji zwycięstwo. Do dalszego krążenia skutecznie zniechęciła mnie mała wysokość– niewiele metrów nad zboczami najeżonymi tyczkami winorośli. Odleciałem więc od góry w poszukiwaniu miejsca do lądowania. Zobaczyłem lądującego Michała. Jego lotnia nieubłaganie kierowała się w kierunku linii drzew, a trawa, po której ciągnął nogi na parę chwil zmieniała odcień na jaśniejszy. Wyglądało to trochę jakby lądował w wodzie... W końcu zobaczyłem mocne wypchnięcie tuż przed drzewami, po zawietrznej stronie. I usłyszałem komunikat, że lepiej tam nie lądować. A już miałem ten zamiar...

   Wylądowałem 1 km dalej na sporej łące, obok stacji benzynowej. Po drugiej stronie dwupasmówki, gdzie lądowałem dzień wcześniej. Kilkadziesiąt sekund później wylądował najwytrwalszy – Romek. Tak lądować między tyczkami do oprysku to chyba tylko on potrafi...
Na koniec – jeszcze raz wielkie dzięki dla Majki za zwózkę po tej konkurencji.



Podsumowując ten wyjazd mogę powiedzieć, że:

• Ani przez ułamek sekundy nie żałowałem, że wyjechałem na te zawody. Fakt, że nie było super przelotowej pogody nie był w tym wyjeździe najważniejszy. Ważna była nauka, atmosfera – właśnie w tych ”niebombowych” warunkach. Szkoda, że stracili to ci mniej doświadczeni piloci...
  
  

• Pogoda była jak najbardziej do latania – na 10 dni pobytu latałem 7 dni. Można było także zrobić dużo większy nalot, bo warunki były. Ale tu nie o to chodziło. Dostaliśmy określone zadania, trzeba było kombinować jak je zrobić. Mimo, że kręcąc się po 5 km tam i z powrotem po dolinie można było wisieć i wisieć. Osobiście szkoda mi soboty, 01.05. – kiedy uszkodziłem sterownicę i nie mogłem drugi raz wystartować, a zrobiły się warunki i można było latać prawie do znudzenia.
  
  

• Stacje benzynowe są świetnym miejscem do zwózki – dobrze jest lądować w ich okolicy.
  
  

• Warowne zamki na zboczach bywają wredne, nawet kilka razy z rzędu.
  
  

• Zawody tej rangi muszą mieć termin rezerwowy!

 



Podziękowania dla Majki za zdjęcia z 2. tasku :)































Odprowadzam wzrokiem paralotniarza, który rzucił zapas.



Wszyscy trzej i wszystkie trzy ;-)

Przede mną Michał, nieco dalej w głębi zdjęcia - Romek.



Po zaliczeniu 1-go WP (w dole Michał).



Już nie na żarty zbiera się na deszcz.



Już w deszczu, ale tę mocniejszą zlewę w lewym dolnym rogu zdjęcia przezornie ominę.



Ostatnie metry ucieczki spod deszczowej chmurki ;-)



Z lewej, poza ekranem był punkt zwrotny, jednak wysokość nad "półką" nie zapewniała bezpiecznego wylotu z drugiej jej strony.
Poniżej w trakcie zwrotu w prawo, aby oblecieć dookoła górę z zamkiem.



Nie żebym nie lubił wina, ale z tą ilością tyczek na winnicach to już przesada.
Poniżej ostatnie krążenie w resztkach słońca przed totalnym zacienieniem, a później deszczem.



Na podejściu do lądowania.
Z lewej stacja benzynowa, której flagi znakomicie wskazywały kierunek wiatru przy ziemi.

Poniżej wyniki Lotniowych MP oraz dla porównania (lataliśmy po tych samych trasach) - wyniki Paralotniowych Otwartych MP:

Lotniowe Mistrzostwa Polski 2010

2010-05-02 to 2010-05-08

Total results

Provisional

Polish Paragliding Open Championship 2010

2010-05-02 to 2010-05-08

Total results

Provisional

Poniższa informacja pochodzi ze strony Zawodów:

"Mistrzostwa Polski zostały uznane za nierozegrane, gdyż suma punktów zwycięzców poszczególnych konkurencji nie przekroczyła 1500 punktów."

Dopisek lotnie.pl:

Niestety zabrakło chociaż jednego tasku... Tak więc pozostaje nam uznać te Zawody za Pre-MP ;-)
W czasie uroczystości wręczenia nagród podano informację, że w najbliższym możliwym terminie zostanie podany drugi termin rozegrania MP.